کات، پس‌از پرواز رهایی، قلب گرمت را به قاب سرد سینه ای هدیه بخشیدی تا هم نوای جسم دیگری سرود مهر را از نو بخوانی و در عمق زلال روزگار فریاد زنی،هنوز هم … هستم... گرچه دیگر نیستم.تو وارث ترانه ی، وارث زندگی.